Enkele jaren geleden ging ik onderuit. Letterlijk en figuurlijk. Ik kreeg verlammingsverschijnselen in mijn benen en kon niet meer lopen. Mijn lichaam gaf aan ‘als jij zelf niet stopt, stop ik’.
Had ik niet eerder signalen gehad? Ja, natuurlijk wel.
Had ik er iets mee gedaan? Nee, eigenlijk niet.
Ja, ik heb die signalen rationeel benaderd en proberen te verklaren. Huisarts, fysio, osteopaat, maar verder deed ik er niets mee. Ik zocht een eenvoudige oplossing buiten mezelf.
Was die er? Nee, natuurlijk niet. Het waren lapmiddelen. Ik zelf was het probleem en dit uitte zich in mijn lijf.
Jarenlang ben ik over mijn grenzen heen gegaan.
Uit angst ging ik er bewust en onbewust overheen. De angst kwam voort uit gedachten waar ik zelf echt in geloofde zoals ‘ik ben niet goed genoeg’, ‘wat zal de ander daar van denken’ en ‘het kan altijd beter’. Daarmee verlegde ik mijn grenzen, moest ik van mezelf altijd meer leveren en vond het ook normaal dat anderen dit van mijn verwachtten. Dat mijn lijf aangaf dat ik mezelf daarmee te kort deed, negeerde ik. Ik voelde de grens, maar aangeven was iets anders. Want ja, wat zal de ander daar van denken?
Na mijn burn-out, want dat was toch wat het was, heb ik besloten mijn baan op te zeggen en uit te zoeken wat ik graag wilde. Ik heb gedaan wat ik altijd doe, ik heb me erin gestort. Opleidingen, trainingen, workshops, boeken gelezen, oefeningen gedaan en hoe meer ik bezig was met persoonlijke ontwikkeling, hoe blijer ik werd. Blij omdat ik zag dat het anders kan, niet alleen voor mij maar voor iedereen die een verandering wil. Blij omdat ik merkte dat ik er voldoening uit haal om anderen te helpen als ze vastlopen.
Het klinkt misschien makkelijk, maar dat was het niet. Ik heb me regelmatig afgevraagd of ik dit kon (ja sommige overtuigingen zijn hardnekkig) en kan nu hardop zeggen; Ik kan dit en ik word er blij van!
Mijn grenzen aangeven is nog steeds niet altijd even makkelijk. Het vraagt van mij dat ik niet direct reageer, maar eerst even voel wat mijn lijf er van vindt. Mijn lijf weet het eerder dan mijn hoofd, reageert direct, maar mijn hoofd wil toch nog graag de touwtjes in handen hebben. Wat mij dan helpt is deze uitspraak:
Je zult iedere dag wel iemand teleurstellen, stel alleen jezelf niet teleur.
-
-
- Wil jij jezelf niet meer teleurstellen?
- Wil jij van die vervelende gedachten over jezelf af?
- Wil jij jouw grenzen aangeven?
-
