Ik ben vijftig geworden.
Vijftig! Ik vond er van alles van en daar werd ik niet altijd even blij van. Het was ook een moment om mijn levenslijn weer eens langs te lopen, om te kijken waar ik sta. Hoe gaat het met mij? Ben ik nog bezig met wat ik belangrijk vind? Doe ik de dingen die ik leuk vind en waar ik energie van krijg? Wat gaat al goed?
De maanden rondom mijn verjaardag kon ik zeggen dat het echt goed met mij ging. Ik had net de opleiding NLP Master Practitioner afgerond en was zo blij met wat ik daar geleerd had, niet in het minst over mezelf. Ik zat vol energie en plannen voor mijn bedrijf. Ook had ik me ingeschreven voor een intensieve NLP-trainersopleiding. Ik kon niet wachten om daaraan te beginnen, mezelf te verbeteren en nog meer kennis en ervaring op te doen.
Vrijwel alles wat ik deed had betrekking op mijn bedrijf. Ik wilde vooral dat het meteen goed zou gaan. Iedere workshop of masterclass die ik interessant vond volgde ik. Ik bezocht netwerkbijeenkomsten om andere ondernemers te leren kennen, van hen te leren en mezelf onder de aandacht te brengen. Ik werd lid van een netwerk voor vrouwelijke professionals, werd gevraagd voor het event team en vrij snel daarna gevraagd voor een bestuursfunctie.
Ambitieus en gedreven ben ik. Van huis uit ben ik gewend de lat steeds weer hoger te leggen. Studeren. Een baan zoeken. Een nog betere baan zoeken. Dat ik daarbij wel eens ‘ja’ zei in plaats van ‘nee’ had te maken met het doel dat ik voor mezelf voor ogen had. Dat ik mezelf daarbij wel eens voorbijliep, realiseerde ik me. En dan liep ik door, want mijn hoofd sprak harder dan mijn hart.
Ik heb gezaaid en geoogst, maar niet zonder kleerscheuren.
Ik kreeg een burn-out. Dat was vier jaar geleden. En één ding wist ik zeker, dit nooit meer! Tot ik recent merkte dat mezelf wéér voorbijliep. Vanuit mijn wil om succesvol te zijn met mijn bedrijf heb ik weer eens ‘ja’ gezegd in plaats van ‘nee’. Terwijl mijn hele lijf ‘nee’ zei toen ik gevraagd werd voor de bestuursfunctie, zei mijn hoofd ‘ja’. Ja, tegen mijn ego, ja tegen meer zichtbaarheid, ja tegen uitbreiding van mijn netwerk en zo kon ik nog wel een paar redenen bedenken waarom het goed zou zijn om dit te doen. Na twee maanden stond mijn lijf stijf van de spanning en liep mijn hoofd om. In combinatie met mijn opleiding en de start van mijn bedrijf was het voor mij te veel. Veel te veel. ’s Nachts werd ik wakker van de dingen die ik moest doen. Overdag was ik kribbig en snel boos.
Maar ja, als je ergens aan begint moet je het afmaken. Toch? Of toch niet?
Waar heb ik het onder andere over in de coaching met die mooie, ambitieuze moeders? Dat zij ballen mogen laten vallen. Dat ze voor zichzelf mogen kiezen. Dat ze nog steeds goed genoeg zijn ook al zeggen ze een keer ‘nee’. En wat doe ik? Gewoon door gaan. Of toch niet?
In dit geval niet. Ik heb voor mezelf gekozen (en voor de mensen om mij heen, want om nou te zeggen dat ik er gezelliger van geworden was…). De overtuigingen dat je moet afmaken waar je aan begint, dat je de handdoek niet in de ring mag gooien, dat je dit niet kunt maken, dat ‘men’ daar vast iets van vindt. Ik heb ze gevoeld. En in plaats van deze weg te drukken, heb ik er aandacht aangegeven. Wat zeggen deze overtuigingen over mij? Wat is hier waar van? En vooral, wat wil ik ermee?
Ik ben het gesprek aan gegaan. Heb aangegeven waar ik mee worstel en kreeg volledig begrip! Doordat ik eerlijk vertelde hoe belast ik mij voelde, hoeveel druk ik ervaarde en ook mijn innerlijke strijd durfde te delen werd ik begrepen en gesteund. Dat was zo fijn. Wat een last viel er van mij af. Hoe heerlijk opgelucht voel ik mij nu.
Herken je dit? Dat je te vaak ‘ja’ zegt in plaats van ‘nee’?
Dat je jouw grenzen wel voelt, maar niet aangeeft? Wil je weten hoe je dit anders kan doen?
