Misschien moet je jezelf eerst tegenkomen voordat je het kunt zijn

Over mij

Mijn naam is Barbara. Ik ben getrouwd en moeder van een dochter en zoon. Jarenlang heb ik succesvol in het bedrijfsleven gewerkt. In de zomer van 2014 kon ik op een avond niet meer lopen. Verlammingsverschijnselen in mijn benen. Mijn omgeving was in paniek. Ik niet. Ik voelde dat er fysiek niets aan de hand was. Mijn benen wilde mij niet meer brengen. De vele signalen die ik in de jaren daarvoor had gekregen had ik opgemerkt en genegeerd. Mijn lichaam gaf nu aan ‘als jij zelf niet stopt dan stop ik’.

Allerlei onderzoeken gaven geen verklaring voor de verlammingsverschijnselen. Voor mij is die zomer het keerpunt geweest. Ik had twee keuzes, doorgaan en dan zou het met mij alleen maar slechter gaan of stoppen en uitzoeken hoe ik verder wilde.

Gek werd ik van de chaos in mijn hoofd.

In de jaren voor mijn burn-out, want dat is wat er uiteindelijk aan de hand was, voelde ik zoveel onrust in mijn lijf en in mijn gezin. Ik had het gevoel dat ik aan alle kanten tekortschoot. Ik had het gevoel dat ik van alles moest en dat ik niets echt goed deed. Ik had geen idee hoe ik het anders kon doen. Het voelde als overleven, de dag zo goed mogelijk draaien en doorkomen. Ik had geen plezier meer, liep op eieren, stiekem wachtend tot de dag voorbij was.

Ik had mezelf teveel aangepast en klein gemaakt. Ik twijfelde aan mezelf en over wat ik kon. Ik verstopte mezelf. Ik voelde me eenzaam en had het gevoel dat ik er alleen voor stond. Ik had het gevoel dat anderen niet begrepen hoe ik me voelde. Hoeveel druk er op mij stond. Hoe machteloos ik me vaak voelde. En boos. En verdrietig. Ik wist dat er iets moest gebeuren. Ik wist alleen niet wat en hoe.

Voor mezelf gekozen

Het heeft me echt tijd gekost voordat ik voor mezelf durfde en ook mócht kiezen. Voor mij voelde het zó als falen en opgeven en daar had ik een zwaar oordeel over.

Ik ben uiteindelijk gestopt met werken, dat vond ik enorm spannend. Ik heb er slapeloze nachten en buikpijn van gehad, ‘hoe moet het financieel en wat ga ik dan doen?’.

Diep van binnen wist ik wel wat ik wilde, ik wilde mijn eigen coachpraktijk beginnen. Voor vrouwen die net zo worstelen als ik al die tijd heb gedaan. Toch vond ik het heel eng om de stap te zetten. Ik heb mijn baan opgezegd en ben opleidingen gaan volgen.

Onrust en gedoe

De onrust en het gedoe in ons gezin is er nog steeds. Onze dochter heeft PTSS, het hypermobiliteitssyndroom en last van depressies. Onze zoon heeft autisme en vraagt daarin onze aandacht.

De afgelopen jaren waren emotioneel zwaar voor ons allemaal. Op het moment dat het met mij na mijn burn-out beter ging, escaleerde het op school bij onze zoon. Toen hij zijn draai had gevonden op speciaal basisonderwijs en weer met plezier naar school ging, klapte onze dochter lichamelijk en later ook mentaal in elkaar. Ze is maanden niet of maar 1 of 2 uur per dag naar school gegaan.

Onrust en gedoe zal er in bepaalde mate altijd zijn in ons gezin. Het heeft me veel energie, tijd en verdriet gekost. Inmiddels kan ik accepteren dat dit mijn gezin is en dat er altijd iets zal zijn. Doordat ik nu beter in mijn vel zit, kan ik er beter mee omgaan en op reageren.

Blij ei

Inmiddels ben ik gecertificeerd gezinscoach, NLP Practitioner, NLP Master Practitioner en NLP-trainer. Ik vind het heerlijk om mezelf te blijven ontwikkelen. Mijn hart haal ik op met dansen, yoga en boksen, het volgen van workshops, het ontmoeten van nieuwe mensen en uitdagingen aan te gaan.

Ik ben nieuwsgierig naar kennis en nieuwe ervaringen. Ik wil blijven groeien als mens en als coach. Als ik ergens enthousiast over ben, stort ik me daar vol overgave in. Ik wil mijn grenzen verleggen, hoe eng ik dat soms ook vind. Als het naar mijn gevoel te lang ‘kabbelt’, zoek ik spanning en uitdaging op.

Het werken als coach maakt me blij. Ik gun iedereen en dus ook jou dat je voor jezelf durft te kiezen. Dat je keuzes durft te maken die bij jou passen.

Ik voel, hoor en zie dingen die niet gezegd worden en er toch zijn. Dat gebruik ik.

Jouw problemen los ik niet op, ik help je de oplossing te vinden. Ik laat je zien wat je zelf niet meer ziet. Ik help je herinneren wat je vergeten bent. Ik help je weer jouw mogelijkheden te zien.

Uit ervaring weet ik inmiddels dat de vrouwen aan het einde van een coaching traject anders lopen. Ze lachen anders, kijken anders en zeggen dat ze weer blij zijn met zichzelf. Ze durven keuzes te maken die bij hen passen. Met tranen in mijn ogen en een enorme lach op mijn gezicht neem ik afscheid van ze. Zij hebben voor het resultaat gezorgd en ik heb ze daarbij mogen helpen. En daar word ik heel blij van.